Pasta met aardperen
Zelf pasta maken klinkt als koken voor gevorderden maar valt echt reuze mee! Sterker nog; zelf pasta maken is bijna (écht bijna) het leukste dat er is. Lekker klooien met deeg, vormpjes maken, vullen en dat alles rijkelijk bestrooid met bloem. Tip: ook je kinderen helpen dit keer graag mee met koken. Pasta koken is – zeg maar – heel erg Mimi Thorisson, oftewel “my life is better than yours”.
Om geheel in de stijl van Mimi te blijven, die ik zowel haat als mateloos bewonder, leid ik dit recept voor pasta met aardperen in met een prachtig fotoverhaal over mijn bezoek aan beste blogvriendin Antoinette die eigenlijk als een soort Mimi in de prachtige Valpolicella-vallei bij Verona zetelt. Gelukkig is Antoinette heel gewoon, nuchter en Hollands gebleven anders ging ik er niet met zoveel plezier naartoe!
Midden in een prachtige koude, winderige en kletsnatte nacht vertrokken Marleen (de andere blogvriendin, je weet wel, die van de moestuin en de foto’s!) en ik naar Schiphol waar we na de nodige parkeerperikelen lekker snel aan boord konden en een ruime twee uur later en 20 graden warmer weer van boord gingen in La Dolce Vita! Ach jongens, eigenlijk zouden we dat massaal veel vaker moeten doen. Je bent er zó en het is gewoon waar… het leven is mooier, lekkerder, warmer en prettiger in Italië!
Stop 1 was de favoriete pasticceria van Antoinette; koffie en zoets! Omdat Italië voor een Nederlandse toch wat gebreken kent, hadden Marleen ik onze handbagage minutieus tot op de 10 kilo nauwkeurig volgeladen met kruidnootjes, melkchocoladehagel en de nieuwste Delicious. Neerlands meest populaire exportproducten. Na de eerste koffieboost direkt door naar het centrum van Verona, natuurlijk niet naar de Arena, dat zou veel te standaard zijn. Foodbloggers duiken natuurlijk meteen de volgende eettent in om panzerotti te eten. Dat zijn een soort dubbelgevouwen pizza’s en dan gefrituurd maar als ik het uit moet leggen lijkt het nog het meest op een hartige, Italiaanse oliebol. Daar kun je met de beste wil van de hele wereld niet over klagen.
En door…. Waar normale toeristen nu doorsteken naar de Piazza delle Erbe doken wij Antoinette’s favoriete kookwinkel in. Enfin… Marleen en ik zagen die dag Verona op haar lekkerst!
Op dag 3 zouden we gaan koken dus dag 2 stond in het teken van wandelen en boodschappen doen. Dat klinkt misschien raar en dat zal het ook best zijn maar laat een foodie “los” in een buitenlandse supermarkt en het bloed begint te stromen. Zet 3 foodies in zo’n supermarkt en je komt er pas 4 uur later uit…
Maar eerst dus wandelen. Wat een kadootje. Terwijl thuis iedereen klappertandend met dekentjes en warme choco op de bank zat, huppelden wij in zwierige zomerjurkjes door de wijngaarden. Als ik in Italië zou wonen zou ik óók zo maar een Mimi worden met een jurkje. De druivenoogst was in volle gang en in de Valpolicella maken ze van onder andere Corvina-druiven een heel bijzondere wijn “Amarone”. Deze druiven worden tros voor tros heel zorgvuldig geoogst en daarna voorzichtig in kratjes gelegd. Absoluut geen gooi- en smijtwerk hier want de druiven mogen niet beschadigen. Prachtig ook om te zien hoe de tractors met druivenkratten bijna stapvoets rijden om deze juweeltjes ongeschonden naar de schuren te brengen.
Dankzij het vloeiende Italiaans van Antoinette raakten we nog aan de praat met de wijnboerin. Prachtige vrouw maar helaas niet in haar zondagse goed dus ze ging liever niet op de foto. Maar we mochten wél een paar flinke trossen druiven meenemen. Tsja… en wat moet ik nog meer over zo’n wandeling schrijven? Dat ik er niet alleen mijn droomhuis zag maar ook droomhuis nummer 2, 3 en 4? Dat je na iedere bocht in het pad weer even op adem moet komen om al het moois te verwerken? De droogkruidige geuren van de grond? De prachtige bouwwerken die precies op de goede manier oud zijn geworden wat net het verschil maakt tussen “ouwe zooi” en “charmant”? Nou ja… kijk maar even:
En daarna “thuis” bij Antoinette versgeperst druivensap drinken.
Zo! Ik denk dat dit even genoeg “Mimi” is voor deze blog! Uiteraard werd er ook gekookt door ons. De druiven gingen door een schiacciata, we kochten een fles Amarone voor de risotto en we maakten ravioli.
En dan zijn we dus eindelijk aangekomen bij de held van deze blogpost, namelijk de gevulde pasta met aardperen! Aardperen vind je op dit moment vooral op boerenmarkten en in biologische supermarkten. Het zijn knollen, dus als je ze lekker vindt (zoals ik) stop er dan vooral een paar in de grond, wie weet heb je ze dan volgend jaar zelf ook. Koken moet je ze wat mij betreft niet, dan blijven ze wat flauwig maar als je ze bakt of roostert… Mán wat zalig! Hoe zal ik het eens omschrijven? Ze worden wat zoetig, notig met een licht rokerig bijsmaakje. Kortom; daar ging ik eens een pasta mee vullen!
- 750 gram aardperen
- olijfolie
- snuf zout
- 150 gram ricotta
- 50 gram fijngeraspte parmezaan
- 50 gram hazelnoten
- 100 gram roomboter
- 10 salieblaadjes
- 150 gram zachte geitenkaas
- Voor de pasta
- 150 gram "typo 00"-bloem
- 150 gram semolina-bloem (fijne tarwegries)
- 3 eieren
- scheutje olijfolie
- snuf zout
- Maak eerst de aardperenchips (kun je ook weglaten maar is wel leuk). Verwarm daarvoor je oven voor op 180 graden. Snij 3-4 aardperen in zo dun mogelijke plakjes (met een mandoline, kaasschaaf of dunschiller bijvoorbeeld). Hussel ze door wat olijfolie en een snuf zout en leg ze op een bakplaat (leg ze niet op elkaar). Zet nu 15-20 minuten in de oven tot de chips krokant en gekleurd zijn.
- Snij de rest van de aardperen in plakken van ca 1/2 cm en bak die in wat olie en wat zout tot ze gaar en gekleurd zijn. Laat afkoelen.
- Rooster de hazelnoten in een droge koekenpan tot ze kleuren en gaan geuren. Laat afkoelen en hak in stukjes.
- Prak de gare aardperen met een vork tot een grove puree en meng daar 3/4 van de hazelnoten, de ricotta en de Parmezaan door. Breng op smaak met peper en zout en zet tot gebruik in de koelkast.
- Maak dan de pasta. Meng beide bloemsoorten met het zout en maak een kuiltje in het midden. Doe daar de eieren en het scheutje olie door en begin daar steeds meer bloem door te mengen. Het deeg moet stevig elastisch zijn en mag niet meer al te erg plakken. Wordt het te stijf, voeg dan wat water toe. Te dun/plakkerig? Wat meer bloem toevoegen. Pak de bol deeg in in folie en laat een uurtje rusten. Je kunt het deeg natuurlijk ook in een mengmachine maken!
- Verdeel de bol deeg in 4 stukken en rol iedere bol uit tot een zeer dunne, langwerpige lap deeg. Heb je een pastamachine, dan gebruik je die maar je kunt het natuurlijk ook met een deegroller doen (of zelfs met een fles wijn, haha!).
- Steek nu met een steker (of een glas) rondjes uit het deeg en leg daar steeds een lepeltje vulling in het midden. Vouw dubbel en sluit de naden. Zorg dat er geen lucht meer in zit.
- Ga door tot je vulling of je deeg op is, als het goed is heb je nu ongeveer 8 pasta's per persoon en dat zou genoeg moeten zijn want ze vullen nogal.
- Doe de roomboter in een steelpan met de salieblaadjes en verwarm op een laag vuurtje. Eigenlijk smelt je alleen de boter, het is niet de bedoeling de salie te bakken.
- Zet een grote pan met water op en breng aan de kook met een eetlepel zout per liter water. Kook daarin de pasta ca. 4-5 minuten en giet af. Doe de pasta terug in de pan en giet er de salieboter over. Roer even door en schep de pasta op voorverwarmde borden. Serveer met stukjes geitenkaas, de aardperenchips en de hazelnoten die je over hebt.
- Eet smakelijk!
Man, ziet er heerlijk uit! Het zelf maken, lijkt me dan weer iets moeilijker….;) En wat leuk om naar Verona te gaan…Helemaal La Dolce Vita!
Ik zou bijna zeggen “gewoon doen”. Naar Verona gaan, én zelf pasta maken. Geloof me; als ik het kan….
Het lijkt me heerlijk, maar waar haal ik die 2 soorten meel?
De Typo 00 is vrij makkelijk te vinden, zelfs bij grotere supers. Vaak ook als meel voor pasta verkocht. De semolina is meestal van het merk De Cecco en is wat lastiger te vinden. Wij hebben een Italiaanse delicatessenzaak in de buurt. Je kunt de pasta overigens ook prima met alleen Typo 00-meel maken.